MUMIO to natu­ral­na sub­stan­cja uży­wa­na w lecz­nic­twie od tysię­cy lat. W II poło­wie XX wie­ku roz­po­czę­ły się inten­syw­ne bada­nia nad jej wła­sno­ścia­mi tera­peu­tycz­ny­mi. Pro­wa­dzo­ne były w róż­nych insty­tu­tach nauko­wych ZSRR. Były to bar­dzo poważ­ne wie­lo­ośrod­ko­we pra­ce, któ­rych nie moż­na lek­ce­wa­żyć. Dowie­dzio­no w nich nie­zwy­kle korzyst­ne­go dzia­ła­nia tej sub­stan­cji na orga­nizm ludz­ki. Pierw­szą cie­ka­wą obser­wa­cją, któ­rej doko­na­li naukow­cy było to, że sprzy­ja ona lecze­niu zła­mań kości.

MUMIO to natu­ral­na sub­stan­cja uży­wa­na w lecz­nic­twie od tysię­cy lat. W II poło­wie XX wie­ku roz­po­czę­ły się inten­syw­ne bada­nia nad jej wła­sno­ścia­mi tera­peu­tycz­ny­mi. Pro­wa­dzo­ne były w róż­nych insty­tu­tach nauko­wych ZSRR. Były to bar­dzo poważ­ne wie­lo­ośrod­ko­we pra­ce, któ­rych nie moż­na lek­ce­wa­żyć. Dowie­dzio­no w nich nie­zwy­kle korzyst­ne­go dzia­ła­nia tej sub­stan­cji na orga­nizm ludz­ki. Pierw­szą cie­ka­wą obser­wa­cją, któ­rej doko­na­li naukow­cy było to, że sprzy­ja ona lecze­niu zła­mań kości. Współ­cze­śni naukow­cy zale­ca­ją pro­wa­dze­nie kura­cji w przy­pad­ku zła­mań przez okres ok. 30 dni, następ­nie moż­na doko­nać prze­rwy 5 dnio­wej i kon­ty­nu­ować lecze­nie, aż do cał­ko­wi­te­go zro­stu kost­ne­go. Pozy­tyw­ne efek­ty uzy­ska­no rów­nież w sytu­acji lecze­nia ukła­du kost­ne­go – tak­że w tym przy­pad­ku zrost kost­ny nastę­po­wał szyb­ciej niż u osób, któ­re nie sto­so­wa­ły tej sub­stan­cji. Dowie­dzio­no tego w ope­ra­cjach sta­wu bio­dro­we­go, kola­no­we­go oraz krę­go­słu­pa. Daw­ka mumio rów­nież w tym wypad­ku wyno­si­ła 0,2 g na dobę. Pro­fe­sor Sulej­ma­now pro­wa­dzą­cy te bada­nia stwier­dził, iż u cho­rych leczo­nych mumio o 1 mie­siąc skra­cał się okres nosze­nia gip­su po ope­ra­cjach kost­nych. W chi­rur­gii ura­zo­wej mumio wyko­rzy­sta­ne było tak­że do lecze­nia uszko­dzo­nych ner­wów. Daw­ko­wa­nie w tym przy­pad­ku było nie­co więk­sze niż w zła­ma­niach kości i wyno­si­ło 0,3–0,5 g 2–3 razy dzien­nie. Pro­wa­dzą­cy tera­pię leka­rze okre­śli­li przy­spie­sze­nie powro­tu utra­co­nej funk­cji koń­czy­ny od 3–4 tygo­dni wcze­śniej niż u osób leczo­nych w nor­mal­ny spo­sób. Bada­nia nauko­we wska­zu­ją rów­nież na to, że mumio wyka­zy­wa­ło dzia­ła­nie tera­peu­tycz­ne w przy­pad­ku cho­ro­by wrzo­do­wej żołąd­ka i dwu­nast­ni­cy, zakrze­po­we­go zapa­le­nia żył oraz para­don­to­zy. W przy­pad­ku tej ostat­niej cho­ro­by poza daw­ko­wa­niem doust­nym sto­so­wa­no rów­nież 5% roz­twór do płu­ka­nia jamy ust­nej. W tych przy­pad­kach daw­ko­wa­nie było 0,2–0,4 g na dobę. Mumio uwa­ża­ne jest za sub­stan­cję, któ­ra sprzy­ja rege­ne­ra­cji tka­nek. Dla­te­go będzie ono pomoc­ne tak­że w przy­pad­ku oste­opo­ro­zy. Wie­le publi­ka­cji nauko­wych suge­ru­je, że nale­ży sto­so­wać mumio rów­nież zewnętrz­nie w posta­ci kre­mu lub maści. Wywo­łu­je to dobre efek­ty w łago­dze­niu bólu, zwłasz­cza sta­wów kola­no­wych. Ojciec Grze­gorz Sro­ka sto­so­wał mumio w posta­ci roz­two­ru wod­ne­go już w latach 90 XX wie­ku i bar­dzo cenił sobie efek­ty tera­peu­tycz­ne, jakie ono wywo­ły­wa­ło.

Obec­nie sto­su­je­my w CZOG now­szą gene­ra­cję mumio w kap­suł­kach. Pre­pa­rat nazy­wa się Mumio-Bon i pole­ca­my go do suple­men­ta­cji die­ty 2 x dz. 1 kaps. Łączy­my go cza­sa­mi z pre­pa­ra­tem do zewnętrz­ne­go sto­so­wa­nia Mumio krem 1–2 x dzien­nie.