Chi­to­san jest surow­cem pozy­ski­wa­nym z pan­ce­rza sko­ru­pia­ków mor­skich.

Ma on wła­sno­ści żywic jono­wy­mien­nych. Roz­pusz­cza się w żołąd­ku do
żelu, któ­ry blo­ku­je wchła­nia­nie lipi­dów two­rząc z nimi związ­ki kom­plek­so­we.
Chi­to­san nie wchła­nia się z prze­wo­du pokar­mo­we­go i jest wyda­la­ny wraz ze
zwią­za­ny­mi z nim lipidami151. Chi­to­san szcze­gól­nie dobrze nada­je się do suple­men­ta­cji
osób z pod­wyż­szo­nym pozio­mem cho­le­ste­ro­lu oraz nad­wa­gą lub
oty­ło­ścią, gdyż pęcz­nie­jąc w żołąd­ku zmniej­sza łak­nie­nie.
(źró­dło: Pro­fi­lak­ty­ka zdro­wot­na i fito­te­ra­pia, str. 140)

(źró­dło: Pro­fi­lak­ty­ka zdro­wot­na i fito­te­ra­pia, str. 94)

Chrom – jest pier­wiast­kiem śla­do­wym, potrzeb­nym do pra­wi­dło­we­go

meta­bo­li­zmu glu­ko­zy. Chrom trój­war­to­ścio­wy jest skład­ni­kiem czyn­ni­ka
tole­ran­cji glu­ko­zy (GTF – Glu­co­se Tole­ran­ce Fak­tor), któ­ry wią­że się z insu­li­ną
i wzma­ga jej dzia­ła­nie. Pośred­nio więc chrom wpły­wa na zawar­tość glu­ko­zy
we krwi oraz na gospo­dar­kę węglo­wo­da­na­mi. Jego nie­do­bór
spo­ty­ka się u osób z nie­to­le­ran­cją glu­ko­zy, jed­nak nie jest to zja­wi­sko czę­ste.
Więk­szość dia­be­ty­ków i osób z nie­to­le­ran­cją glu­ko­zy ma pra­wi­dło­wy poziom
chro­mu w orga­ni­zmie. U cho­rych z pod­wyż­szo­nym pozio­mem glu­ko­zy suple­men­ta­cja
chro­mem cza­sa­mi skut­ku­je reduk­cją pozio­mu cukru w suro­wi­cy krwi.
W suple­men­tach naj­czę­ściej sto­so­wa­ny jest piko­li­nian chro­mu lub tzw. chrom
orga­nicz­ny w posta­ci droż­dży piw­nych. W bada­niach z uży­ciem droż­dży z dużą
zawar­to­ścią chro­mu uzy­ska­no reduk­cję gli­ke­mii (na czczo i po posił­ku). Meta
– ana­li­za 15 badań kon­tro­lo­wa­nych (tyl­ko 4 doty­czy­ły cho­rych z cukrzy­cą) nie
wyka­za­ła, aby sto­so­wa­nie związ­ków chro­mu wpły­wa­ło na gli­ke­mię i insu­li­ne­mię
u osób bez cukrzy­cy. Nato­miast u cho­rych z cukrzy­cą wyni­ki były roz­bież­ne.
Bada­nia wyka­za­ły, że nie­do­bór chro­mu u czło­wie­ka obja­wia się zarów­no
zabu­rze­niem prze­mia­ny węglo­wo­da­no­wej, jak i lipi­do­wej.
Dokład­ne dane o fi zjo­lo­gicz­nym zapo­trze­bo­wa­niu czło­wie­ka na chrom
nie ist­nie­ją. Przy­pusz­cza się, że czło­wiek powi­nien otrzy­my­wać wraz z poży­wie­niem
50–200 mcg chro­mu na dobę, ale stwier­dzo­no znacz­ne indy­wi­du­al­ne
róż­ni­ce w jego wyko­rzy­sta­niu (od 5 do 115 mcg/dobę). Wskaź­ni­ka­mi zabez­pie­cze­nia
orga­ni­zmu w chrom są: stę­że­nie chro­mu we wło­sach (w nor­mie 150-
500 mcg/kg) i poziom wyda­la­nia chro­mu z moczem. Sku­tecz­ność suple­men­ta­cji
chro­mem zale­ży od for­my che­micz­nej chro­mu, chrom w związ­kach orga­nicz­nych
jest lepiej przy­swa­jal­ny niż w nie­orga­nicz­nych. Naj­więk­szą aktyw­ność fi zjo­lo­gicz­ną
mają związ­ki chro­mu, zawar­te w komór­kach droż­dży piw­nych. O efek­tyw­no­ści
suple­men­ta­cji decy­du­je też dłu­gość okre­su sto­so­wa­nia suple­men­tów
oraz stan odży­wie­nia orga­ni­zmu chro­mem.
Chrom(III) może nasi­lać dzia­ła­nie insu­li­ny i doust­nych leków prze­ciw­cu­krzy­co­wych,
gdyż wpły­wa na meta­bo­lizm czyn­ni­ka tole­ran­cji glu­ko­zy (GTF-Glu­co­se
Tole­ran­ce Fac­tor). Dla­te­go nale­ży brać pod uwa­gę sto­so­wa­nie pre­pa­ra­tów
chro­mu w utrzy­ma­niu pra­wi­dło­we­go pozio­mu glu­ko­zy w suro­wi­cy krwi1.
(źró­dło: Pro­fi­lak­ty­ka zdro­wot­na i fito­te­ra­pia, str. 151)

Glu­ko­za­mi­na wcho­dzi w skład gli­ko­za­mi­no­gli­ka­nów macie­rzy chrząst­ki.

Dobrze się wchła­nia (72%), po poda­niu doust­nym, rośnie jej stę­że­nie w chrzą­st­ce
i w wątro­bie. Prze­ni­ka do chon­dro­cy­tów i pobu­dza powsta­wa­nie pro­te­ogli­ka­nów,
hamu­je aktyw­ność enzy­mów odpo­wia­da­ją­cych za roz­kład chrząst­ki.
Sty­mu­lu­je komór­ki chrząst­ki sta­wo­wej do odbu­do­wy i syn­te­zy kola­ge­nu. Glu­ko­za­mi­na
sty­mu­lu­je pro­duk­cję mazi sta­wo­wej. Jest wie­le badań poka­zu­ją­cych, że
poda­wa­nie siar­cza­nu glu­ko­za­mi­ny w daw­ce 1,5 g dzien­nie łago­dzi obja­wy cho­ro­by
i spo­wal­nia jej postęp. Postęp zwę­ża­nia się szpa­ry sta­wo­wej jest bar­dzo
powol­ny i nawet nowe meto­dy obra­zo­wa­nia (MRI) mają pro­blem z pre­cy­zyj­nym
moni­to­ro­wa­niem efek­tów. Prze­gląd obej­mu­ją­cy 25 lat doświad­czeń w sto­so­wa­niu
glu­ko­za­mi­ny w zwy­rod­nie­niu sta­wów kola­no­wych poka­zał pozy­tyw­ne efek­ty
jej sto­so­wa­nia, ale ujaw­nił też wie­le kon­tro­wer­sji. Pole­ca­nym surow­cem jest
siar­czan glu­ko­za­mi­ny o prze­ba­da­nej far­ma­ko­ki­ne­ty­ce; nie wia­do­mo, czy chlo­ro­wo­do­rek
jest z nim bio­rów­no­waż­ny. (źró­dło: Pro­fi­lak­ty­ka zdro­wot­na i fito­te­ra­pia, str. 211)

Korzeń Hako­ro­śli ma nie­zwy­kle korzyst­ne dzia­ła­nie i sze­ro­kie zasto­so­wa­nie w reu­ma­to­lo­gii.
Doko­nu­jąc prze­glą­du piśmien­nic­twa z lat 1966–2006 zna­le­zio­no 10 badań kli­nicz­nych o odpo­wied­nio wyso­kiej jako­ści. Poka­za­no w nich, że dzien­na daw­ka 50–100 mg har­pa­go­zy­du dawa­ła lep­sze efek­ty w reduk­cji bólu niż pla­ce­bo. Korzyst­nie dzia­ła­ją obec­ne w eks­trak­cie związ­ki o dzia­ła­niu anty­ok­sy­da­cyj­nym, prze­ciw­za­pal­nym. Aby okre­ślić sku­tecz­ność eks­trak­tu, poda­wa­no go 259 pacjen­tom przez 8 tygo­dni. Wyko­na­no ana­li­zę krwi, testy wątro­bo­we, a pacjen­ci wypeł­nia­li kwe­stio­na­riusz oce­nia­jąc jakość życia. Oka­za­ło się, że sta­wy bola­ły mniej. (źró­dło: Pro­fi­lak­ty­ka zdro­wot­na i fito­te­ra­pia, str. 216–217)